Deze benaming voor de Huilbeek (vroeger: Ohebroekerbeek) is jong. Herkomst en betekenis zijn onzeker. De benaming komt in meerdere gemeenten (o.a. Kessel) voor. Mogelijk moeten we denken aan 'tassen' in de betekenis van 'opsparen' of 'bewaren', bijvoorbeeld voor de omgrachting van Nieuwenbroeck.

Zie: Huilbeek.

De vroegere Dorpstraat in Beesel heet nu MGR. THEELENSTRAAT. In 1781 woonde aan de westzijde van de weg, op de noordhoek van het Spick, Peter Peters aen de Beeck. De toevoeging achter zijn naam was niet zonder reden. Ook toen al was deze familie zeer ruim vertegenwoordigd in het Maasdorp. Een zekere Peter Peters was in 1742 getrouwd met Catharina Bongaerts. Samen met zijn vrouw verpandde hij zijn huis aan Hendrick Sanders en diens vrouw Geertruij van der Velden. Peter overleed in februari 1759; zijn weduwe hertrouwde vier maanden later met Henricus Engelen.

In 1927 kocht de gemeente grond aan voor de verbetering van de Dorpstraat, 'nabij de bocht waar de weg naar Kessel en Reuver elkaar ontmoeten'.

Johannes Theelen werd op 4 april 1877 in Beesel geboren als oudste van een groot gezin, waarvan er vier de religieuze staat kozen. Hij studeerde aan het Bisschoppelijk College in Weert, trad in 1891 in bij de Congregatie der Passionisten en werd op 23 september 1899 tot priester gewijd. Vijftien jaar verbleef pater Damianus, zoals zijn kloosternaam luidde, in een klooster in België, waar hij zich bezighield met het opleiden van toekomstige priesters. Op 15 augustus 1915 werd hij door Paus Benedictus XV in Rome tot bisschop gewijd, nadat hij kort daarvoor was aangewezen tot bisschop van het bisdom Nicopolis in Bulgarije. In de dertig jaar die volgden bleef zijn bijzondere belangstelling uitgaan naar de vorming van de geestelijkheid. Bij zijn zilveren bisschopsjubileum werd hij door de Bulgaarse koning persoonlijk onderscheiden met het Ridderkruis van de Bulgaarse Kroonorde; Paus Pius XI benoemde hem bij deze gelegenheid tot assistent bij de Pauselijke Troon, Huisprelaat en Romeins Graaf. Op 6 augustus 1946 overleed hij toch nog vrij plotseling. Hij ligt begraven in de grafkelder van de kathedraal van Rouschouk.

De huidige benaming, die geldt vanaf de NIEUWSTRAAT tot aan de MARKT, werd vastgesteld in juni 1934.

Een van de mooiste panden in de straat is het huis Monseigneur Theelenstraat 12. Het werd in 1910 gebouwd in opdracht van Alphonse Marie Joseph Hubert Ramakers en Maria Lucia Hendrika Beelen. Zij waren in 1894 in Beesel getrouwd en kwamen allebei uit een welvarende familie. Ramakers overleed op 26 december 1926 in Beesel, 68 jaar oud, Lucia Beelen op 78-jarige leeftijd op 17 februari 1939 te Rotem.

Op onderstaande foto uit 1939, gemaakt vanuit de kerktoren, zien we rechts de Mgr. Theelenstraat die naar de Eiermarkt leidt. Linksboven de standaardmolen, ook wel bekend als Theelenmolen. Aan de horizon de kerk en schoorstenen van Reuver.

Op de Smaberskaart uit 1781 staat deze weg zonder naam aangegeven ten oosten van de Camp aen Offenbecker Merckt. In zuidelijke richting liep de weg verder langs den Benheuvel en kwam hij even ten zuiden van de Hovergelei uit op de rijksweg. Dit gedeelte van de weg is nu verdwenen.

Theresia van Lisieux werd op 2 januari 1873 in Alençon geboren als Marie Françoise Thérèse Martin. Zij trad op 9 april 1888 toe tot de orde van de ongeschoeide Karmelietessen, waar zij een sober en eenvoudig leven leidde. Zij stierf op jonge leeftijd op 30 september 1897, het jaar waarin zij haar autobiografie 'Histoire d'une âme' voltooide, en werd in 1925 heilig verklaard. Het naamfeest van deze patrones van de R.K. missies, als onderscheid tot enkele andere heiligen met dezelfde naam ook wel 'klein Treeske' genoemd, valt op 3 oktober.

Een drieling, drie meisjes van het echtpaar Leonard Theunissen in de Theresiastraat nr. 681, haalde in januari 1938 de regionale pers. Het gezin woonde gehuurd in de woning sectie D 1968. Dit huis, eigendom van de erfgenamen P.H. Schouren, werd 30 mei 1939 openbaar verkocht.
In deze straat woonde voor de Tweede Wereldoorlog ook het echtpaar Th.H. van Roy-Houben. Hun erfgenamen verkochten op 20 augustus 1940 twee woningen met erven en opvaart, Theresiastraat nrs. 682 en 683 (sectie D 1849). De huizen waren op dat moment verhuurd aan respektievelijk de families Stroeks en Bremmers.
In 1951 werd langs de oostzijde van deze straat een houten noodgebouw voor de Theresia-kleuterschool gebouwd. De gebouwen werden na de ingebruikneming van permanente gebouwen van de latere Hummeltjeshof (zie: ST.-JOZEFWEG) gesloopt.

Vastgesteld in juni 1934.

Land op den Thien Bongaert wordt in juli 1763 genoemd onder Rijckel. In februari 1766 was (waarschijnlijk hetzelfde stuk) land op de Thienbongaert, grenzend aan de landerijen van de Klerkenhof, eigendom van Joannes Janssen en Joanna Erkens. Zij verkochten de grond aan Frans Heldens en Maria van Hees, die op de Smaberskaart uit 1781 vermeld worden als eigenaren van dit perceel in de Borgh Camp tussen de Klerkenhof en de Einderhof.

Zie ook: de Bongart.

Al in een Beeselse belastinglijst uit 1533 treffen we Jan Tobben en Leijten Tobben aan. In 1549 leende de eigenaar van de Schei geld van Henrich Tobben en Ruth Tobben. Een lijst uit 1551 vermeldt Henrich Tobben neven sijnen hoff int Raetgen.

Op 17 september 1590 (St.-Lambertusdag) verkocht Wilhelm ter Lynden met toestemming van zijn vrouw een erf te Lewen aan Henrich Tobben en diens vrouw Geertgen Rombotz en aan Johan Tobben en diens vrouw Goertgen, gelegen in gen Roetgen tussen de hoeve van Tobben en de Roverss heide en grenzend aan land van Goddart van Cruchten, de eigenaar van hoeve de Zang.

In belastinglijsten vanaf 1591 worden zowel Henrick als zijn broer Jan Tobben genoemd, in 1595 als die Tobben van Eicken Stock. Uit omstreeks 1600 dateert een vermelding van het Tobbengoed aent valderen te Leeuwen. De boerderij was eigendom van Hendrick Tobben uit Roermond en diens vrouw Gertrudis Rombouts. Deze eigenaren waren o.a. familie van de families Ronckenstein en Glasmakers (zie: Rookhuizen). In 1604 is sprake van het goed van Heindrich en Jan Tobben, Hager Goudt genaamd.

In het begin van de 17e eeuw was de hoeve eigendom van hun zoon Rumoldus of Rombolt Tobben en zijn vrouw Anna Harteveldts. Onder de naam Tobbengoed wordt de boerderij vermeld in een processtuk uit 1616. De weduwe van Henrich Tobben, Geurtgen Rembouts, werd in december 1617 beleend met het Gelderse kluppelleen genaamd Bardenbacx onder Echt-Berkelaar. Diezelfde maand verkocht Johan Tobben met toestemming van zijn vrouw Goerdtgen enkele landerijen in Leeuwen aan Gerardt an gen Broeckh. Zijn neef Rombolt Tobben, zoon van Hendrick, maakte als bloedverwant echter gebruik van zijn zogenaamd beschudrecht, mede namens zijn zwager Lambert Marttens bijgenaamd Bussenmaker of Van Bracht en diens vrouw. Volgens de Beeselse overdrachtsregisters kochten Hendrich Tobben en Geertgen Roumets twee maanden later op verleende aarde in Roermond ongeveer 2½ morgen genaamd de Hagerband van Johan Hillen, echtgenoot van de eigenaresse van de Schei; Hendrick was toen echter reeds overleden. In 1619 waren Rombolt Tobben en zijn zwager Lambert Busschenmeckers (later ook Lambert Martens van Mulbracht genoemd) in een proces verwikkeld tegen jonker Arnolt van Dursdaell (van de Spieker) en pastoor Albert Bertmarings omdat zij en hun voorganger Johan Tobben hun tienden niet hadden afgedragen. Ook werden ze aangeklaagd door de weduwe van Willem Reuter (de molenaar van Ronckenstein). In het midden van de 17e eeuw verdween de Roermondse familie Tobben waarschijnlijk uit Beesel. In december 1629 vroeg Anna Hertevoets, de weduwe van Rombert Tobben, nog aan het hoofdgerecht in Roermond om Leonardt Tobben, Paulus Swaenenberg, Dierck van der Velden en Geurt op den Cruytsbergh te benoemen als voogden. In 1633 was een zekere Wilhelm Tobben eigenaar van landerijen in Leeuwen, gevolgd door Thonis Tobben (1649) en Thijs Tobben (1653). Tot de inkomsten voor de kapelanie in Beesel, gesticht in 1661, behoorden op het eind van de 17e eeuw ook 4 morgen land int Meulevelt gelegen, met een lange en een korte zijde grenzend aan Tobben goedt.

In het najaar van 1637 verkochten diverse partijen hun aandeel in Hager goed, waaronder huis en hof te Lewen aan het valder gelegen, aan Toniss van gen Scheij (lees: Tobben) en zijn vrouw Encken. Dirick Lienen trad in 1645 op voogd van hun kinderen. In 1649 is sprake van Thonis Tobben kempken genaamd Daler Kempke. Datzelfde jaar werd geklaagd over het onderhoud van een veehek genaamd het Hager valderen bij de huisplaats van Thonis. De jaarlijkse tijns aan kasteel Nieuwenbroeck werd in 1651 en 1652 door Dirck Leenen betaald in naeme ende van wegen Tobben kinder aen het valderen. In 1652 klaagden de kinderen van Thonis aen gen Varen (1652) dat jonker Van Merwijck een weg, die eerder twee morgens verder had gelegen, nu langs hun landerijen had gelegd. Een van deze kinderen zal Gertgen Tobben zijn geweest, voor het eerst genoemd in 1652.  Op 25 april 1694 verkochten Lambert van den Bergh en Geurtruijd Bonnebeckers de goederen afkomstig van wijlen Gertie Tobben aan Lambert Bongaerts en Jenneken Stoffers. Nog diezelfde dag verkochten deze het huis en een gedeelte van de landerijen door aan Engel Stevens en Neul Janssen.

Zie ook: de Eikenstok en de Haag.

Deze toegangsweg tot de OFFENBEKERMARKT kwam in het begin van de 60er jaren voor vrijwel alle verkeer te vervallen. Als straatnaam werden na deze gewijzigde situatie in december 1964 de benamingen 'Torenstraat', 'Kerkpad' en 'Torenpad' voorgesteld naar aanleiding van de aangrenzende klokkentoren van de Fatima-kerk.

De parochie Offenbeek werd afgescheiden op initiatief van pastoor Jules Ceyssens en natuurlijk de Offenbeker bevolking. Ceyssens overleed ten gevolge van een verkeersongeval en mocht deze belangrijke stap niet meer meemaken. Onder zijn opvolger Hubertus Essers, geïnstalleerd op 14 augustus 1955, kwam al snel de stichting van het rectoraat Offenbeek tot stand. In september arriveerden enkele Claretijnen, namelijk rector Albert Beathaltar, de paters Theodor Weis en Albert Vetter, en broeder Leo Hermann om het parochiewerk op zich te nemen. Het bisdom kocht zaal Teunissen langs de KEULSEWEG om hier de voorlopige noodkerk van het rectoraat van het Onbevlekte Hart van Maria te vestigen, die op 18 november 1955 kon worden ingezegend door pastoor Essers. Op 1 oktober 1956 werd de spoorlijn aangewezen als officiële parochiegrens. Tussen 1957 en 1961 werden zogenaamde Fatima-ritten georganiseerd om gelden bijeen te brengen voor een nieuwe kerk. Allerlei loterijen, waaronder zelfs een landelijke Fatima-loterij, moesten de nieuwbouw verder financieren. Op 13 oktober 1963 kon na vele inspanningen de eerste steen worden gelegd. Op 19 juni 1964 werd het richtfeest gevierd en precies twee maanden later kon de haan op de 39 meter hoge klokketoren worden geplaatst. Op 13 december 1964 werd de Fatimakerk door mgr. Moors, bisschop van Roermond, ingezegend. Tien jaar later, op 14 december 1974, werd het rectoraat verheven tot een zelfstandige parochie.

'Tummer' is een oude dialectbenaming voor een bouwwerk. Het woord herinnert aan de periode toen gebouwen nog voornamelijk werden opgetrokken uit hout. 'Timmeren' stond daarbij gelijk aan bouwen in vakwerkbouw of skeletbouw.

De Tummer langs de MONSEIGNEUR THEELENSTRAAT werd echter niet meer gebouwd als vakwerkhuis, maar meteen in baksteen. Op de Smaberskaart (1781) is op deze plek nog geen bebouwing te zien, of het zou de langgerekte herberg annex brouwerij van de erfgenamen Anthoine Misdom (15) moeten zijn, grenzend aan de tuin van Lambert Trines (16).

In de zomer van 1782 kochten schatheffer Hendrick Janssen en zijn vrouw Wilhelmina Gerits een stukje akkerland niet ver van de (tegenwoordig overkluisde) beek gelegen. Hoewel de gegevens lijken te wijzen op de plaats van de Tummer, is het nog onzeker of dit ook het juiste perceel is. Zo ja, dan werd het huis korte tijd later gebouwd. In dit huis werden o.a. Koondert Janssen geboren (bouwheer van de Koondertenhof in Asselt) en zijn broer Gerard (verantwoordelijk voor een verbouwing van het pand Cruysberg). Vergelijking van Smaberskaart en kadastraal minuutplan roept al snel diverse vragen op. Zo lijkt het alsof de haaks op de weg gelegen Tummer een uitbreiding is van de oorspronkelijke herberg.

Op de plaats in de zijgevel waar zich nu nog een dichtgemetselde poort aftekent was vroeger een smidse. Volgens de overlevering zou deze in of rond 1835 zijn verdwenen. Bij de invoering van het Kadaster was de landbouwer Gerardus Janssen eigenaar van de percelen sectie F 33 (huis en pakhuis) en 34 (eerder in gebruik als jeneverstokerij).
De boerderij zou tot 1912 eigendom blijven van de familie Janssen, maar dat wil niet zeggen dat deze familie er ook woonde. In 1864 pachtten Godfried Simons en zijn vrouw Anna Janssen de gebouwen. Hun dochter Gertrudis Simons, in 1890 gehuwd met Jan Nijssen, nam het huis nog vóór het overlijden van haar ouders over. Jacobus Simons, een broer van Gertrudis, exploiteerde rond 1900 enkele jaren een melkfabriekje of 'fuus' (centrifuge) in het voorste gedeelte.

Nadat Jan Nijssen in 1902 overleed, kreeg het voorste gedeelte van het huis opnieuw een andere gebruiker: slager Herman Winkelmolen, die in de kelder van het huis zogenaamde pekelbakken liet plaatsen. Deze bakken verdwenen bij de grote verbouwing in 1991 waarbij het pand het huidige uiterlijk kreeg. De weduwe Nijssen kocht het pand in 1912 van de erven Janssen. Na haar dood in 1935 werd haar jongste zoon, Antonius Nijssen, eigenaar, nadat hij de andere erfgenamen had uitgekocht. Antonius kocht de gebouwen op de dag van zijn wettelijk huwelijk met Joanna Megens uit Kessel.

In 1967 werden de gebouwen gepacht door Jan Nijssen, hun oudste zoon, die de boerderij tenslotte in 1978, na de dood van zijn vader, kocht van zijn moeder, broer en zus. 'Jan van de Tummer' was tot oktober 1989 de laatste bewoner van het oorspronkelijke pand. De oude schuur aan de andere kant van het erf was toen al sterk vervallen en ook het woonhuis was aan een grote opknapbeurt toe. De firma Habets Bouw kocht de gebouwen in 1991 en verbouwde tot de huidige staat. Daarbij verdwenen helaas vele authentieke details, zoals de gepende vensters onder de dakrand. Ook werden dakkapellen toegevoegd en aan de achterzijde twee uitbouwen die absoluut niet passen bij de rest van het gebouw.

Turf was vroeger een belangrijke brandstof. Het steken van turf op de gemene gronden was dan ook aan regels gebonden, zoals blijkt uit bevelschriften uit 1693 en 1700. Niet iedereen hield zich aan deze voorschriften, zoals bijvoorbeeld Willem Beckers, die na tussenkomst van de landscholtis gedwongen werd om de kuilen die had gegraven op gemene grond, te dichten. Op de Smaberskaart (1781) staat dit gebied aangeduid als Torff Heijde en Brouck. Langs de rand van het broek liep de wech naer Kessel. Richting Swalmen kwam deze uit bij de zogenaamde Wolfsboom. Op 16 januari 1834 meldde de burgemeester van Beesel dat de Beselsturfbroekweg langs de Wolfsboom niet kon worden gebruikt door de inwoners. De weg bleef tot zeker het midden van de 18e eeuw een belangrijke verbinding. Op 31 augustus 1841 liet de burgemeester van Beesel in een brief aan Joris Schepen te Venlo weten, dat deze toestemming kreeg voor het graven van kiezel tegenover het veer van Neer zoveel hij nodig had, tegen 20 centimes per kubieke el. Daarbij werd de voorwaarde gesteld dat voor het vervoer slechts gebruik zou worden gemaakt van de weg van Rijkel naar de Wolfsboom of Grote Weg van Roermond naar Venlo, door het Turfbroek naast de zogenaamde Dieper, welke weg door de aanvrager moest worden onderhouden.

Op de Smaberskaart (1781) wordt de weg aangeduid als den wech naer Kessel. Tegenwoordig speelt de weg geen rol van betekenis voor het dagelijks verkeer.

Op de splitsing van WATERLOOSEWEG en Turfheierweg staat sinds 1992 een kapel. Ze vervangt min of meer een kapel die tot 1975 op de splitsing van BUSSEREINDSEWEG en WATERLOOSEWEG stond.

Zie ook: Hoge Kantweg.

Henri Smeets: Bussereinds kapelke herbouwd. In: Jaarboek Maas- en Swalmdal 12 (1992).

Het meest westelijke gedeelte van de vroegere INDUSTRIESTRAAT (in 1988 omgedoopt in GRESWARENSTRAAT) werd in de 1970'er en '80'er jaren in de volksmond ook wel Turkesjträötje genoemd, vanwege de Turkse 'gastarbeiders' die hier woonden. Met het slopen van de woningen verdween ook de bijnaam.

Deze naam werd tot in de 18e eeuw gebruikt voor twee erosiedalen dwars op de steilrand ten oosten van de PRINSENDIJK tussen de huidige grenspalen 426 en 427. De Twee Sijpen staan afgebeeld (bij nr. 9) op een landmeterskaart uit 1763. Op bovenstaande foto, genomen in noordwestelijke richting, een van de twee erosiedalen.

Het Brachter en Brüggener Wald werd ook door de inwoners van Beesel en Swalmen gebruikt, als deel van de gemene gronden. Vanaf de PRINSENDIJK zijn de Twee Sijpen tegenwoordig nauwelijks meer te herkennen in het landschap, mede ook doordat ze verborgen liggen achter dennenaanplant.

Zie ook: Putrade en Steenweg.

© Loe Giesen, Reuver 1983-2023